این کارشناس فرهنگی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: سالیان درازی است که این نکته توسط سینماگران دغدغه مند و شخص رهبر معظم انقلاب اسلامی گوشزد می شود اما متأسفانه تاکنون تدبیری برای جلوگیری از این جریان صورت نگرفته است. یکی از مسائلی که می تواند پروراننده جریان نفوذ باشد مسأله دوتابعیتی ها است؛ نفوذ این افراد در جریانات فرهنگی به صلاح نیست. بنده معتقدم خود مسئولان به خوبی آگاهند که گلوگاه های اصلی این ماجراها کجا است و چه کسانی این جریان را اداره می کنند اما از آنجا که یا خودشان به لحاظ تفکری با آن ها همسو هستند و یا اینکه جزو جریان نفوذند جلوی آن ها را نمی گیرند.

وی ادامه داد: من چند وقت پیش شنیدم که برخی از این سلبریتی ها که همین مدیران بسیار آن ها را تحویل می گیرند رسماً اعلام کرده اند که اگر قرار است ما در فیلمی نماز بخوانیم رسماً در آن فیلم حضور پیدا نخواهیم کرد؛ نکته قابل تأمل آنجا است که مدیران هم به جای تحکم با آن ها راه می آیند و همه این مسائل دست در دست هم داده تا سینمای امروز کشور از دین گریزان شود. این مایه تأسف است که ما خجالت می کشیم از این که ارزش های والای دینی و انسانی را در فیلم ها ترویج کنیم، گویا همه فراموش شان شده که انقلاب اسلامی ایران برای تقویت ریشه های اسلامی در کشور شکل گرفته است.

کارگردان فیلم سینمایی «مروارید سیاه» با تأکید بر اینکه جریان فرهنگی کشور در دست لیبرال ها و غرب زده ها است، این اتفاق را مایه شرمساری خواند و تصریح کرد: باید هرچه سریع تر تدبیری جدی، با عزمی راسخ و روحیه جهادی برای برکندن این جریانات نفوذی در عرصه فرهنگ و هنر توسط سینه سوختگان و دغدغه مندان نظام و انقلاب اسلامی اندیشه شود.

این سینماگر در پاسخ به این سوأل که آیا به عقیده شما اگر اداره حوزه فرهنگی از دست دولت ها خارج شود و مسائل فرهنگی ذیل نهادی مانند بیت رهبری اداره شود می توان امید به تقویت عرصه فرهنگی داشت یا خیر اظهار داشت: بنده معتقدم هر تغییری باید حساب شده باشد چرا که اگر حساب شده با این مسائل برخورد نشود مشکلات بیشتری برای عرصه فرهنگی کشور به وجود خواهد آمد. آنچه امروزه مهمتر از هر مسأله ای است قطع کردن دست های نفوذگران در عرصه فرهنگ و هنر است چرا که اگر دست های این افراد قطع نشود آن ها همچنان در این حوزه دست درازی خواهند کرد.

آقامحمدیان در خاتمه اظهاراتش افزود: یکی از نکات مهمی که باید به آن توجه ویژه داشته باشیم این است که صنعتی سازی صرف، آسیب جدی بر پیکره سینمای کشور وارد کرده است. صنعتی سازی باید با فرهنگ سازی توأم باشد. صنعتی سازی باید بر اساس نیازهای جامعه باشد، ما باید شرایط و قوانین را به درستی تعریف کنیم تا اداره کار از دست مان خارج نشود در غیر این صورت مانند امروز هم فرهنگ آسیب می بیند و هم تجارت سینما؛ در نهایت نکته مهم آنجا است که کسانی که سیاست گذاری در عرصه های فرهنگی و هنری کشور را در دست دارند باید تدبیری ویژه برای این اتفاق داشته باشند.